Het concert

Ze keek voor zich uit en wist zelf niet zeker of ze iets zag of niet. Wat ze wel zeker wist, was het ritme van de muziek dat genadeloos haar oren binnendrong. Het was geen muziek dat ze zelf had uitgezocht. Het was muziek die haar werd opgedrongen door de omgeving. 'Maar je bent het toch zeker zelf die hierheen gegaan is. Dat kun je niemand kwalijk nemen!', katte ze in zichzelf. Grinnikend schudde ze haar hoofd, nee, dat kon ze niemand kwalijk nemen. Bij het schudden van haar hoofd nam het ritme haar verder met zich mee. Het gebaar dat was begonnen, kon ze niet meer stoppen, wilde ze niet meer stoppen. Van het nee-schudden ging ze langzaam over in het ja-knikken. Ze voelde hoe haar mond een brede glimlach werd en was niet zeker of ze zat waar te nemen hoe haar mond uit zichzelf deze stand had aangenomen of dat ze haar mondhoeken in deze positie gestuurd had omdat die beweging zo prettig was. De gedachte was al verdwenen nog voor ze er langer bij stil kon staan. Het ritme had zich verdiept.

De slagen werden meer benadrukt dan even daarvoor en daarmee werd ook haar hoofd dieper naar voren gedrukt. Zo nu en dan sloot ze haar ogen. Ze wilde wel langer haar ogen sluiten maar bedacht zich dan dat ze niet voor niets hierheen gekomen was. Wanneer het alleen om het geluid ging, had ze net zo goed thuis kunnen blijven en met een koptelefoon op bed in de muziek opgegaan zijn. Een kort moment zag ze de mensen om haar heen zonder er ook maar een individueel waar te nemen. Haar ogen gingen als vanzelf alweer dicht en daar was het tegenritme dat haar bijna een schreeuw van vreugde uitlokte. Haar hart werd verwarmd en al wilde ze het niet, ze kon niet anders dan nu al concluderen dat het hier komen een succes was. Haar ogen werden vochtig en haar lachende mond was vertrokken in dat spastische dat geluk ook bij haar kon veroorzaken. 'Ach wat', riep ze tegen zichzelf en veegde de tranen van haar wangen in een beweging die meebewoog met het ja-knikken van haar hoofd. Kort daarna was er een onderbreking.

Mensen om haar heen klapten in hun handen, zij wilde niet. Zij wilde muziek, ritme, de slagen die haar mee konden nemen naar die unieke plaats waar alleen muziek haar brengen kon. Er werd wat heen-en-weer gelopen. Om zich een houding te geven, veegde ze wat zweet van haar voorhoofd met de onderkant van haar t-shirt. Een beweging die ze o zo vaak al gemaakt had. Ze had wel eens gedacht dat zij de enige was die zo veel zweten kon. Later kwam ze anderen tegen die het zo niet nog erger hadden. Ze had het jammer gevonden dat het zo onaantrekkelijk was want het voelde wel fantastisch. Net wanneer ze wat ongemakkelijk begon te voelen door te veel zelfbewustzijn, werd een nieuw ritme ingezet.

Het tempo zat er gelijk goed in en ze wist uit ervaring dat deze nergens zou verminderen. Ze sprong omhoog en knikte met haar hoofd. Haar armen had ze dicht bij zich gehouden. Het was te druk om werkelijk alles te kunnen bewegen dus deed ze het met de weinig ruimte die ze had. Door haar knieën, leunend op een been, dan het andere, opeens omhoog en als maar dat hoofd dat meeknikte alsof het nooit anders had gedaan. Ze sloot nogmaals haar ogen zonder dat ze dat doorhad. Ze bewoog. Ze voelde hoe de muziek door haar heen ging of nee, hoe zij de muziek werd. Ze wilde er geen woorden aan geven, bang dat het de ervaring zou verminderen of weg doen gaan. Ze wilde het alleen maar voelen.

De ruimte waarin ze zich bevond was oneindig geworden. Met het ritme bewoog ze van beneden naar boven en weer terug. De beweging werd groter en groter en zette zich ook voort in een zwaai naar links en naar rechts en weer terug. De lucht in haar longen dijde op natuurlijke wijze uit naar alles wat daarvan in de buurt lag. Haar hele lichaam werd zuurstof en daarmee werd zij oneindig groot. Zo vrij als nu was ze nog nooit geweest. En ze wist dat als zij de opdracht zou geven, de wereldvrede vanaf dit moment zou ingaan voor de rest van het menselijke bestaan. Maar nog heel even wilde ze blijven waar ze nu was. Zonder deze ervaring was geen enkel leven voor haar de moeite waard, ook niet als het wereldvrede zou zijn. Een siddering trok door haar ruggenmerg.

"Sorry", hoorde ze iemand naast haar mompelen en ze voelde het bier door haar broek trekken ter hoogte van haar linker bovenbeen. Met een schok opende ze haar ogen. Ze keek voor zich uit en wist zelf niet zeker of ze iets zag of niet. Het ritme, de muziek kon haar niet meer schelen. Ze draaide zich om en begon te lopen. Weg van die muziek, weg van dat ritme. Zoals ze altijd zei dat ze niets zeker wist, nu was er een ding wat voor haar wel zeker was, hier zou ze nooit meer komen.